วันเสาร์ที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

การคอมไพล์และรันโปรแกรม

การคอมไพล์และรันโปรแกรม

โปรแกรมที่เขียนขึ้นโดยใช้ภาษาโปรแกรมต่างๆ นั้น เรียกว่า รหัสต้นฉบับ (source code) ซึ่งอยู่ในรูปของข้อความตามหลักการเขียนโปรแกรมของภาษาโปรแกรมที่สามารถอ่าน และทำความเข้าใจได้
โดยมนุษย์เท่านั้น ดังนั้นเพื่อให้เครื่องคอมพิวเตอร์สามารถเข้าใจโปรแกรมและปฏิบัติ จึงต้องนำรหัสต้นฉบับมาผ่านกระบวนการแปลงให้อยู่ในรูปของ อ็อบเจกต์โค้ด ที่ประกอบด้วยรหัสตัวเลข 0 และ 1 ก่อน เราเรียกกระบวนการแปลงดังกล่าวว่า การคอมไพล์โปรแกรม

ดังนั้น โปรแกรมจะต้องถูกคอมไพล์ด้วยคอมไพเลอร์ภาษาซี ( C compiler) เพื่อให้ได้
อ็อบเจกต์โค้ดก่อนจึงจะสามารถรันได้ นอกจากคอมไพล์ และรันโปรแกรมยังมีกระบวนการอื่นที่เกี่ยวข้องก่อนที่คอมไพเลอร์ภาษาซีจะแปลงรหัสต้นฉบับให้อยู่ในอ็อบเจกต์โค้ด ตัวประมวลผลก่อนซี(C preprocessor) จะถูกรันโดยอัตโนมัติ ในขั้นตอนนี้จะมีการดำเนินการต่างๆตามคำสั่งของตัวประมวลผลก่อนซี เช่น การอ่านแฟ้มส่วนหัว (header files) ต่างๆ เพื่อให้ถูกประมวลผลร่วมกับโปรแกรม เมื่อมีการใช้คำสั่ง #include หรือการแทนที่ข้อความด้วยค่าที่กำหนดให้เมื่อมีการใช้คำสั่ง #define เป็นต้น

หลังจากโปรแกรมถูกคอมไพล์ อ็อบเจกต์โค้ดจะถูกเชื่อมโยงโดยโปรแกรมเชื่อมโยง (linker) เข้ากับส่วนของรหัสคำสั่ง (code) ที่อ้างอิงโดยโปรแกรม แต่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรม เช่น ไลบรารีมาตรฐาน (standard library) ต่างๆ เป็นต้น เพื่อให้อ็อบเจกต์โค้ดมีความสมบูรณ์ เกิดเป็นโปรแกรมที่สามารถรันได้ (executable program)

ในขั้นตอนสุดท้าย โปรแกรมที่สามารถรันได้จะถูกนำเข้าสู่หน่ายความจำของเครื่องคอมพิวเตอร์โดยโปรแกรมบรรจุ (loader) จากนั้นการรันโปรแกรมจึงเริ่มต้นขึ้น ซึ่งผลที่ได้จากการรันโปรแกรมขึ้นอยู่กับคำสั่งในโปรแกรมที่ปรากฏอยู่ในรหัสต้นฉบับที่เขียนโปรแกรมนั่นเอง

โครงสร้างพื้นฐานของภาษา C

ภาษาซีเป็นภาษาเขียนโปรแกรมระบบเชิงคำสั่ง (หรือเชิงกระบวนงาน) ถูกออกแบบขึ้นเพื่อใช้แปลด้วยตัวแปลโปรแกรมแบบการเชื่อมโยงที่ตรงไปตรงมา สามารถเข้าถึงหน่วยความจำในระดับล่าง เพื่อสร้างภาษาที่จับคู่อย่างมีประสิทธิภาพกับชุดคำสั่งเครื่อง และแทบไม่ต้องการสนับสนุนใด ๆ ขณะทำงาน ภาษาซีจึงเป็นประโยชน์สำหรับหลายโปรแกรมที่ก่อนหน้านี้เคยเขียนในภาษาแอสเซมบลีมาก่อน
หากไม่คำนึงถึงความสามารถในระดับล่าง ภาษานี้ถูกออกแบบขึ้นเพื่อส่งเสริมการเขียนโปรแกรมที่ไม่ขึ้นอยู่กับเครื่องใดเครื่องหนึ่ง (machine-independent)โปรแกรมภาษาซีที่เขียนขึ้นตามมาตรฐานและเคลื่อนย้ายได้ สามารถแปลได้บนแพลตฟอร์มคอมพิวเตอร์และระบบปฏิบัติการต่าง ๆ อย่างกว้างขวาง โดยแก้ไขรหัสต้นฉบับเพียงเล็กน้อยหรือไม่ต้องแก้ไขเลย ภาษานี้สามารถใช้ได้บนแพลตฟอร์มได้หลากหลายตั้งแต่ไมโครคอนโทรลเลอร์ฝังตัวไปจนถึงซูเปอร์คอมพิวเตอร์

โปรแกรมในภาษาซีทุกโปรแกรมจะประกอบด้วยฟังก์ชันอย่างน้อย หนึ่งฟังก์ชัน คือ ฟังก์ชัน main โดยโปรแกรมภาษาซีจะเริ่มทำงานที่ฟังก์ชัน main ก่อน ในแต่ละฟังก์ชันจะประกอบด้วย

1. Function Heading
       ประกอบด้วยชื่อฟังก์ชัน และอาจมีรายการของ argument (บางคนเรียก parameter) อยู่ในวงเล็บ
2. Variable Declaration
        ส่วนประกาศตัวแปร สำหรับภาษาซี ตัวแปรหรือค่าคงที่ทุกตัว ที่ใช้ในโปรแกรมจะต้องมีการประกาศก่อนว่าจะใช้งานอย่างไร จะเก็บค่าในรูปแบบใดเช่น interger หรือ real number
3. Compound Statements
        ส่วนของประโยคคำสั่งต่างๆ ซึ่งแบ่งเป็นประโยคเชิงซ้อน (compound statement) กับ ประโยคนิพจน์ (expression statment) โดยประโยคเชิงซ้อนจะอยู่ภายในวงเล็บปีกกาคู่หนึ่ง { และ } โดยในหนึ่งประโยคเชิงซ้อน จะมีประโยคนิพจน์ที่แยกจากกันด้วยเครื่องหมาย semicolon (;) หลายๆ ประโยครวมกัน และ อาจมีวงเล็บปีกกาใส่ประโยคเชิงซ้อนย่อยเข้าไปอีกได้

โครงสร้างพื้นฐานขอโครงสร้างพื้นฐานของภาษา C

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 04 : อาเรย์ (Array)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 05 : สตริง (String)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 03 : พื้นฐานตัวแปรและการรับ/แสดงผลข้อมูล

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 01 : Intro และ เครื่องมือที่จำเป็น

การเขียนภาษาซี Part 1: Flowchart & Pseudo-code

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 09 : ฟังก์ชัน (Function)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 02 : โครงสร้างพื้นฐานในภาษาซีและการคอมไพล์

วันศุกร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 08 : การดำเนินการพื้นฐาน

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 08 : การดำเนินการพื้นฐาน (Basic Operation)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 06 : การตรวจสอบเงื่อนไข

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 06 : การตรวจสอบเงื่อนไข (IF, IF-ELSE, Switch Case)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 07 : คำสั่งทำซ้ำ (Loop)

ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 07 : คำสั่งทำซ้ำ (Loop) For, While, Do While

ตัวดำเนินการและนิพจน์ในภาษาซี

อ่านเพิ่มเติม »

ตัวดำเนินการและนิพจน์ในภาษาซี

การแปลงชนิดของข้อมูล

การแปลงชนิดของข้อมูล

การเปลี่ยนชนิดของข้อมูล ทำได้หลายวิธีขึ้นกับชนิดของข้อมูล วิธีการที่จะกล่าวถึง คือ กำหนดชนิดหน้าข้อมูล มีรูปแบบคือ

ตัวแปร = (ชนิดข้อมูล) นิพจน์;

ตัวอย่างที่

#include <stdio.h>

main()

{

int a,b;

a = 2.7 + 3.9 ; /* บวกก่อน ได้ 6.5 แต่เนื่องจาก a เป็น int จึงตัดทศนิยมทิ้งได้ a เป็น 6 */

printf("\n\ta = %d ",a);

b = (int) 2.7 + (int) 3.9 ; /* เปลี่ยน 2.7 เป็น int ได้ 2 และเปลี่ยน 3.9 เป็น int ได้ 3 บวกกันได้ 5 */

printf("\n\tb = %d ",b);

int num1 =5 , num2 =4;

float x,y;

x = num1/num2; /* ผลหารได้ 1.25 แต่ทั้ง num1 และ num2 เป็น int จึงตัดเศษทิ้ง แล้วจึงกำหนดค่าให้ x จึงมีค่าเป็น 1 แต่ x เป็น float จึงมีทศนิยม */

printf("\n\tx = %f",x); /* พิมพ์ x เป็นแบบ %f ถ้าไม่ระบุตำแหน่งจะให้ 6 ตำแหน่งจึงเป็น 1.000000 */

y = (float)num1/num2; /* เปลี่ยน num1 เป็น float ก่อน แล้วจึงหาร จึงได้ผลลัพธ์เป็น 1.25 */

printf("\n\ty = %f",y); /* พิมพ์แบบ float จึงได้ผลลัพธ์เป็น 1.250000

getch();

}

ผลการทำงานของโปรแกรมได้เป็น

a = 6

b = 5

x = 1.000000

y = 1.250000

กรณีที่นิพจน์นั้นประกอบด้วยข้อมูลหลายชนิด จะมีการเปลี่ยนเป็นข้อมูลชนิดเดียวกันก่อน จึงดำเนินการอื่นต่อ โดยการเปลี่ยนจะเปลี่ยนจากข้อมูลที่เล็กกว่าเป็นข้อมูลชนิดที่ใหญ่กว่า เช่นข้อมูลชนิด int มีการดำเนินการกับข้อมูลชนิด float จะมีการเปลี่ยนข้อมูลชนิด int เป็น float ก่อน จึงดำเนินการอื่นต่อไป

ตัวดำเนินการประกอบ

ตัวดำเนินการประกอบ

นอกจากเครื่องหมายคำนวณตามปกติ และเครื่องหมายคำนวณแบบเพิ่ม/ลดค่าแล้ว การคำนวณทางคณิตศาสตร์ในภาษา C ยังมีเครื่องหมายประเภทที่เรียกว่า ลดรูปอีกด้วย ดังแสดงรายละเอียดในตารางต่อไปนี้

ตัวดำเนินการเอกภาค (unary operator)

ตัวดำเนินการเอกภาค (unary operator)

คือ ตัวดำเนินการที่ดำเนินกับตัวแปรตัวเดียว เช่น ++x หรือ ++x หรือ –y หรือ y—

ซึ่งมีลักษณะการใช้ 2 แบบ คือ

ตัวดำเนินการเอกภาคเติมหน้า( prefix mode ) เช่น ++x หรือ – y ตัวดำเนินการแบบนี้จะทำงานก่อนที่จะทำตามคำสั่งอื่น

ตัวดำเนินการเอกภาคเติมหลัง (postfix mode) เช่น x++ หรือ y-- ตัวดำเนินการแบบนี้จะทำงานหลังจากที่ทำคำสั่งอื่น แล้ว

เครื่องหมายการคำนวณทางคณิตศาสตร์

เครื่องหมายการคำนวณทางคณิตศาสตร์

การดำเนินการพื้นฐานที่สุดทั้งในชีวิตประจำวันและในการเขียนโปรแกรมก็คือ การคำนวณทางคณิตศาสตร์ ซึ่งถือได้ว่าเป็นการดำเนินการที่ต้องกระทำอยู่บ่อยครั้ง โดยเครื่องหมายที่ใช้ในการคำนวณทางคณิตศาสตร์ในภาษาC แสดงตารางดังต่อไปนี้

ลำดับของเครื่องหมายในการคำนวณ

ส่วนใหญ่นิพจน์ที่เขียนขึ้นในโปรแกรมมักจะมีความซับซ้อน มีการดำเนินการหลายอย่างปะปนอยู่ภายในนิพจน์เดียวกัน ยกตัวอย่างเช่น a/b+15*c หรือ(a-b)*10/c&& d+5 ซึ้งผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรนั้น ต้องพิจารณาลำดับความสำคัญก่อนหลังของเครื่องหมายที่ภาษา c กำหนดไว้ให้ ดังแสดงในตารางต่อไปนี้

ตัวดำเนินการตรรกะ (logical operator)

ตัวดำเนินการตรรกะ (logical operator)

ตัวดำเนินการตรรกะใช้สำหรับเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างนิพจน์ตรรกะตั้งแต่ 2 นิพจน์ขึ้นไป ผลจากการเชื่อมโยงดังกล่าว จะให้ผลลัพธ์เป็นจริงหรือเท็จ

ตัวดำเนินการ	ความหมาย	ตัวอย่าง
&&	และ(and)	x &&y
\|\|	หรือ (or)	x \|\| y
!	ไม่ (not)	x != y

ตัวดำเนินการสัมพันธ์ (relation operator)

ตัวดำเนินการสัมพันธ์ (relation operator)

ใช้สำหรับเปรียบเทียบนิพจน์ ผลการเปรียบเทียบนิพจน์ที่มีตัวดำเนินการสัมพันธ์จะให้ผลลัพธ์เป็นจริงหรือเท็จ

ตัวดำเนินการ	ตัวอย่าง	การทำงาน
= =	เท่ากับ	x = = y
>	มากกว่า	x > y
<	น้อยกว่า	x < y
>=	มากกว่าหรือเท่ากับ	x >= y
<=	น้อยกว่า หรือเท่ากับ	x<= y
!=	ไม่เท่ากับ	x != y

สำหรับนิพจน์ที่มีการใช้ตัวดำเนินการสัมพันธ์ เมื่อการเปรียบเทียบได้ผลลัพธ์เท่ากับศูนย์

จะแปลความหมายว่าเท็จ แต่หากผลลัพธ์เท่ากับหนึ่ง จะแปลความหมายว่าจริง

ตัวดำเนินการ

.ภาษาซีรองรับตัวดำเนินการหลายประเภท ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ใช้ในนิพจน์เพื่อระบุการจัดการที่จะถูกทำให้เกิดผล ระหว่างการประเมินค่าของนิพจน์นั้น ภาษาซีมีตัวดำเนินการต่อไปนี้

1. พีชคณิต ( +, -, *, /, % )

2. การกำหนดค่า ( = )

3. การกำหนดค่าแต่งเติม ( +=, -=, *=, /=, %=, &=, |=, ^=, <<=, >>= )

4. ตรรกะระดับบิต ( ~ , & , | , ^ )

5. การเลื่อนระดับบิต ( << , >> )

6. ตรรกะแบบบูล ( !, &&, || )

7. การประเมินค่าเชิงเงื่อนไข ( ?: )

8. การทดสอบภาวะเท่ากัน ( ==, != )

9. การรวมอาร์กิวเมนต์ฟังก์ชัน ( ( ) )

10. การเพิ่มค่าและการลดค่า ( ++, -- )

11. การเลือกสมาชิกในวัตถุ ( . , -> )

12. ขนาดของวัตถุ ( sizeof )

13. ความสัมพันธ์เชิงอันดับ ( <, <= , >, >= )

14. การอ้างอิงและการถูกอ้างอิง ( &, *, [ ] )

15. การลำดับ ( , )

16. การจัดกลุ่มนิพจน์ย่อย ( ( ) )

17. การแปลงชนิดข้อมูล ( ( ) )

ค่าคงที่ (constant)

ค่าคงที่ (constant)

ตัวคงที่ (constant)

ตัวคงที่มีลักษณะคล้ายตัวแปร แตกต่างจากตัวแปรตรงที่ ค่าที่เก็บในตัวคงที่จะคงเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงจนกระทั่งจบโปรแกรม แต่ค่าที่เก็บในตัวแปรสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา

การประกาศตัวคงที่

การประกาศตัวคงที่ทำได้ 2 วิธี ดังนี้

1. ใช้คำหลัก const ตามรูปแบบดังนี้

const ชนิดข้อมูล ชื่อตัวแปร = ค่าคงที่เก็บในตัวแปร;

ตัวอย่าง การประกาศตัวคงที่โดยใช้คำหลัก const

const int count = 100; //กำหนดให้ count เป็นตัวคงที่ชนิด int และเก็บค่า 100

const float vat = 0.07; //กำหนดให้ vat เป็นตัวคงที่ชนิด float และเก็บค่า 0.07

const float pi = 3.14159; //กำหนดให้ pi เป็นตัวคงที่ชนิด float และเก็บค่า 3.14159

2. ใช้ตัวประมวลผลก่อน ตามรูปแบบดังนี้

#define ชื่อตัวคงที่ ค่าคงที่

ตัวอย่าง การประกาศตัวคงที่ โดยใช้ข้อความสั่งประมวลผลก่อน

#define COUNT 100 //กำหนดให้ COUNT เป็นตัวคงที่ชนิด int และเก็บค่า 100

#define VAT 0.07 //กำหนดให้ VAT เป็นตัวคงที่ชนิด float และเก็บค่า 0.07

#define PI 3.14159 //กำหนดให้ PI เป็นตัวคงที่ชนิด float และเก็บค่า 3.14159

การแสดงผลและการรับข้อมูล

การแสดงผลและการรับข้อมูล

แสดงผลออกทางหน้าจอ
คำสั่ง printf()
คำสั่ง printf ถือว่าเป็นคำสั่งพื้นฐานที่สุดในการแสดงผลข้อมูลทุกชนิดออกทางหน้าจอ ไม่ว่าจะเป็นจำนวนเต็ม( int ) , ทศนิยม ( float ) , ข้อความ ( string ) หรืออักขระ นอกจากนี้คำสั่งยังมีความยืดหยุ่นสูง โดยเราสามาถกำหนดหรือจัดรูปแบบการแสดงผลให้มีระเบียบหรือเหมาะสมตามความต้องการได้อีกด้วย รูปแบบการเรียกใช้คำสั่ง printf แสดงได้ดังนี้

printf(“ format ” , variable);

format : ข้อมูลที่ต้องการแสดงออกทางหน้าจอโดยข้อมูลนี้ต้องเขียนไว้ในเครื่องหมาย “ ” ข้อมูลที่สามารถแสดงผลได้มีอยู่ 2 ประเภท คือ ข้อความธรรมดา และค่าที่เก็บไว้ในตัวแปร ซึ่งถ้าเป็นค่าที่เก็บไว้ในตัวแปรต้องใส่รหัสควบคุมรูปแบบให้ตรงกับชนิดของข้อมูลที่เก็บไว้ในตัวแปรนั้นด้วย
variable : ตัวแปรหรือนิพจน์ที่ต้องการนำค่าไปแสดงผลให้ตรงกับรหัสควบคุมรูปแบบที่กำหนดไว้

รหัสควบคุมรูปแบบการแสดงผลค่าของตัวแปรออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้

รหัสควบคุมรูปแบบ	การนำไปใช้งาน
%d	สำหรับแสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำนวนเต็ม ( int, short, unsigned short, long, unsigned long)
%u	สำหรับแสดงผลตัวเลขจำนวนเต็มบวก ( unsigned short, unsigned long )
%o	สำหรับแสดงผลออกมาในรูปแบบของเลขฐานแปด
%x	สำหรับแสดงผลออกมาในรูปแบบของเลขฐานสิบหก
%f	สำหรับแสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำนวนทศนิยม ( float, double, long double )
%e	สำหรับแสดงผลตัวเลขทศนิยมออกมาในรูปแบบของ ( E หรือ e ) ยกกำลัง ( float, double, long double )
%c	สำหรับแสดงผลอักขระ 1 ตัว ( char )
%s	สำหรับแสดงผลข้อความ ( string หรืออักขระมากกว่า 1 ตัว)
%p	สำหรับแสดงผลตัวชี้ตำแหน่ง ( pointer )

แสดงผลให้เป็นระเบียบด้วยอักขระควบคุมการแสดงผล
อักขระควบคุมการแสดงผลหลายรูปแบบด้วยกัน ดังแสดงต่อไปนี้

อักขระควบคุมการแสดงผล	ความหมาย
\n	ขึ้นบรรทัดใหม่
\t	เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 แท็บ (6 ตัวอักษร)
\r	กำหนดให้เคอร์เซอร์ไปอยู่ต้นบรรทัด
\f	เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 หน้าจอ
\b	ลบอักขระสุดท้ายออก 1 ตัว

ควบคุมขนาดพื้นที่แสดงผล
ตามปกติในการแสดงผลโปรแกรมจะเตรียมพื้นที่ให้พอดีกับข้อความ เช่น ถ้าจะแสดงข้อความ HELLO ซึ่งมี 5 ตัวอักษร โปรแกรมจะจัดเตรียมพื้นที่ไว้ให้พอดีสำหรับ 5 ตัวอักษร ดังแสดงรูปต่อไปนี้

แต่เราสามารถเพิ่มพื้นที่ในการแสดงผลได้ตามต้องการ เช่น กำหนดให้แสดงข้อความ HELLO ในพื้นที่ขนาด 8 ตัวอักษร โปรแกรมจะแสดงข้อความชิดด้านขวาของพื้นที่ที่จองไว้ โดยจะเว้นพื้นที่ว่างทางด้านซ้ายอีก 3 ช่องที่เหลือเอาไว้ ดังรูป

วิธีกำหนดขนาดพื้นที่การแสดงผล ให้ใส่ตัวเลขขนาดของพื้นที่ที่ต้องการไว้หลังเครื่องหมาย % ในรหัสควบคุมรูปแบบ

ควบคุมตำแหน่งตัวเลขหลังจุดทศนิยม
นอกจากนี้ในการแสดงผลตัวเลขหลังจุดทศนิยม ตามปกติถ้าไม่ได้กำหนดค่าใด ๆ เพิ่มเติม เมื่อใช้รหัสควบคุมรูปแบบ %f โปรแกรมจะแสดงตัวเลขทศนิยมทั้งหมด 6 ตำแหน่ง ในกรณีที่เราต้องการตัดให้แสดงตัวเลขหลังจุดทศนิยมเท่าที่จำเป็น (เช่น 2 หรือ 3 ตำแหน่ง) ก็สามารถกำหนดค่าเพิ่มไปกับรหัสควบคุมรูปแบบได้ ดังต่อไปนี้

% . nf

n : จำนวนตัวเลขหลังจุดทศนิยมที่ต้องการให้แสดงผล

รับข้อมูลจากคีย์บอร์ด
การทำงานของโปรแกรมส่วนใหญ่มักจะเป็นการเชื่อมโยงกับผู้ใช้แบบ 2 ทิศทาง นั่นก็คือ ทั้งภาคของแสดงผลการทำงานออกทางหน้าจอ และภาคของการรับข้อมูลจากผู้ใช้เข้ามาทางคีย์บอร์ด เพื่อร่วมในการประมวลผลของโปรแกรม ซึ่งในภาคของการรับข้อมูลจากผู้ใช้

คำสั่ง scanf()
ในภาษาซี การรับข้อมูลจากคีย์บอร์ดสามารถทำได้โดยการเรียกใช้ฟังก์ชัน scanf() ซึ่งเป็นฟังก์ชันมาตรฐานสำหรับรับข้อมูลจากคีย์บอร์ด โดยสามารถรับข้อมูลได้ทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นจำนวนเต็ม ( int ) , ทศนิยม ( float ) ,อักขระ ( char ) หรือข้อความก็ตาม รูปแบบการเรียกใช้คำสั่ง scanf() คล้ายกับการเรียกใช้คำสั่ง printf() ดังแสดงต่อไปนี้

scanf(“format” , &variable) ;

format : การใช้รหัสควบคุมรูปแบบ เพื่อกำหนดชนิดของข้อมูลที่จะรับเข้ามาจากคีย์บอร์ด โดยรหัสควบคุมรูปแบบจะใช้ชุดเดียวกับรหัสควบคุมรูปแบบของคำสั่ง printf()
variable : ตัวแปรที่จะใช้เก็บค่าข้อมูลที่รับเข้ามาจากคีย์บอร์ด โดยชนิดของตัวแปรจะต้องตรงกับรหัสควบคุมรูปแบบที่กำหนดไว้ นอกจากนี้ หน้าชื่อของตัวแปรจะต้องนำหน้าด้วยเครื่องหมาย & ยกเว้นตัวแปรสตริงสำหรับเก็บข้อความเท่านั้นที่ไม่ต้องนำหน้าด้วยเครื่องหมาย &